Marlijn Weerdenburg kijkt er weer naar uit om samen met Frits Sissing het Musical Awards gala te presenteren.
“Ik ben er inmiddels wel relaxed onder. Wat helpt is dat Frits altijd heel ontspannen is. Hij is zo’n professional waar je lekker tegenaan kunt leunen, dus ik weet dat ik van hem op aan kan. Wat ook helpt is dat voor mij een soort thuiswedstrijd is omdat ik zelf in musicals speel. Daardoor ken ik veel genomineerden. Eigenlijk voelt het alsof ik een verjaardagsfeestje geef in het theater en iedereen gezellig op visite komt.”
“Toen ik als kind The phantom of the opera zag. Het was een prachtig verhaal, er was zang, dans, licht en er waren prachtige kostuums: ik werd op slag verliefd op het genre. Alle disciplines komen samen, dat vind ik er zo mooi aan. Wat ik ook leuk vind, is dat er in musicals dingen gebeuren die in het normale leven niet kunnen, maar waarvan ik soms zou willen dat dat wél zo was. Dat mensen op straat ineens in gezang uitbarsten en gaan dansen bijvoorbeeld. The phantom maakte zo’n indruk op me, dat ik in de weekends een musicalvooropleiding ben gaan volgen. Later ging ik naar het conservatorium en de toneelschool, want ik wilde mijn droom waarmaken.”
“Ze vonden dat heel bijzonder, want zelf waren ze helemaal niet bezig met zingen en toneelspelen. Volgens hen heb ik het talent van mijn oma, zij zong de hoge sopraan in een kerkkoor. Mijn ouders moedigden me aan, al hebben ze ook weleens gevraagd of ik niet liever wilde studeren, ik kon namelijk best goed leren. Ze merkten al snel dat dit was wat ik écht wilde. Als ze hadden geweten hoe klein de kans is dat je hier je werk van kunt maken, hadden ze misschien wel geprobeerd me op andere gedachten te brengen. Het is een toevalstreffer dat het mij gelukt is: ik ken genoeg mensen van mijn opleiding die niet aan de bak kwamen.”
Tekst: Wilma Groot