Eric van ’t Zelfde: ‘Een kind moet zich veilig voelen’
In het nieuwe seizoen van ‘Dream school’ zijn er volgens schoolrector Eric van ’t Zelfde weer een hoop levenslessen te leren. En niet alleen voor de jongeren zelf.
Dit is het zevende seizoen van ‘Dream school’ en het programma is onverminderd populair. Hoe komt dat denk je?
“De kijkers leven mee met de jongeren in het programma, maar het is geen sensatie-tv. Er zit echt een educatieve component aan. Ik krijg bijvoorbeeld vaak mails van mbo-docenten die me vertellen dat ze de uitzending iedere week met hun leerlingen nabespreken in de klas. Ouders vragen me of ik met hen wil sparren over de gesprekstechnieken die we gebruiken. Het is een maatschappelijk relevant programma, voor jongeren én voor volwassenen.”
Samen met ex-bokser en mental coach Lucia Rijker begeleid je de jongeren. Wat zijn de verschillen tussen jullie?
“Lucia en ik hebben al vanaf het begin onze eigen rol en expertise. Zij is heel empathisch, ze voelt de jongeren heel goed aan. ‘Hij is daar nog niet aan toe’, zegt ze soms tegen me als ik door wil met een leerling. ‘Je zit te veel op je ratio, je moet even op je hart blijven.’ Ik kan echt genieten van de inzichten die ze me geeft. Het is ook heel fijn dat we alles tegen elkaar kunnen zeggen, we hoeven onderling niet op onze woorden te letten. Als ik vind dat het te langzaam gaat, kan ik dat ook gewoon zeggen.”
Is opvoeden anno 2025 ingewikkelder dan vroeger?
“Dan denk ik al snel aan de invloed van mobieltjes, die maken het inderdaad lastig. Maar als ik deze vraag nog aan mijn wijlen oma zou kunnen stellen, zou ze me vertellen dat het ook niet makkelijk was om in de oorlog negen kinderen groot te brengen. Kortom: iedere tijd en iedere ouder heeft zijn eigen uitdagingen. Mensen krijgen geen les in hoe ze een kind moeten opvoeden, als ouder moet je dat zelf uitzoeken.”
Het hele interview leest u in de Televizier van week 6. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Tekst: Elselien van Dieren