Britt Dekker: ‘Mijn spontane houding is écht’
De quiz ‘Hart tegen hart’ draait om grappige, verrassende en soms levensreddende weetjes over het hart en gezondheid. Teamcaptain en spring-in-’t-veld Britt Dekker weet maar al te goed hoe belangrijk deze onderwerpen zijn.
Wat leuk dat je teamcaptain bent in een programmareeks over zo’n serieus onderwerp!
“Ja, dat vind ik nou ook. Toen Talpa me vroeg voor Hart tegen hart, twijfelde ik geen moment. Het is een programma van de Hartstichting en iets doen voor een goed doel is extra bijzonder. Bovendien vond ik het een goed teken dat Harm Edens van Dit was het nieuws het presenteert. Het zegt meteen iets over de sfeer van het programma: we brengen een serieus onderwerp met een lach.”
Op welke manier doen jullie dat?
“Martijn Koning leidt Team Gezond, met BN’ers die heel fit zijn. Mijn team heet Team Genieten, met BN’ers die – net als ik – ook weleens lekker friet en frikandellen eten. We gaan op een heel leuke manier de strijd aan met elkaar. Er is veel ruimte voor humor en zelfspot; lachen is immers gezond. Iedereen aflevering zit vol experimenten, opmerkelijke historische feiten en praktische kennis, zoals dat je bij reanimatie de borstkas 5 à 6 centimeter moet indrukken. Ja, veel, hè?! Daardoor is de kans ook groot dat je daarbij iemands ribben breekt.”
Komen er ook heftige verhalen aan bod?
“Ja, bij de meeste mensen die meedoen, komen hartproblemen in de familie voor. Bij mij ook. Mijn vader heeft vier keer een hartinfarct gehad. De eerste keer was ik nog maar negen jaar. Ik vond hem en moest als zo’n jong meisje 112 bellen… Ik weet dus uit ervaring hoe belangrijk goede zorg en onderzoek zijn. Spijtig genoeg is mijn vader ondanks dat hij telkens op tijd gered werd toch overleden; acht jaar geleden viel hij in een bakkerij. Door bloedverdunners werd een klein scheurtje in zijn schedel al fataal.”
Het hele interview leest u in de Televizier van week 29. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Tekst: Lydia van der Weide