Gezocht: het volmaakte Engelse dorp

In het fictieve Engelse graafschap Midsomer lost John Barnaby moorden op. Hoe komen de makers van ‘Midsomer murders’ eigenlijk aan al die mooie dorpen als ze niet echt bestaan?

Sommige kijkers zijn verbaasd als ze horen dat de lieflijke dorpen en gehuchten uit Midsomer murders geheel uit de duim zijn gezogen. In tegenstelling tot de plaatsen delict uit misdaadseries als Vera, Endeavour Morse en Shetland bestaat Midsomer namelijk niet echt; de streek is een verzinsel van schrijfster Caroline Graham. Hoe doe je dat eigenlijk, een fictief graafschap vormgeven? En wat maakt een plaats geschikt voor Midsomer murders? Productieleider Ian Strachan struint samen met locatiescout Ken Hawkins Engeland af op zoek naar geschikte opnameplekken. Hij legt uit hoe ze te werk gaan.

Het echte Midsomer

Badger’s Drift, Midsomer Worthy, Mods Mire, Binwell en het groene Goodman’s Land; de plaatsen uit Midsomer murders staan op geen enkele landkaart. Toch is er één stadje met ‘Midsomer’ in de naam dat wel degelijk bestaat: Midsomer Norton, op 16 kilometer ten zuidwesten van Bath in het graafschap Somerset. Er wonen ruim dertienduizend mensen en de rivier de Somer stroomt door het centrum. Er is geen link met de televisieserie en er hebben nooit opnamen van Midsomer murders plaatsgevonden.

Het hele interview leest u in de Televizier van week 48. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Patrick Bremmers

Portet van de ‘jonge’ Kraaijkamp

In ‘Sterren op het doek’ staat Johnny Kraaijkamp jr. in de schijnwerpers. De acteur was lang ‘de zoon van’, of werd ‘de jonge Kraaijkamp’ genoemd. Een paar van zijn bekendste rollen.

Zoon van

Johnny Kraaijkamp jr. en zijn vader waren tien jaar lang samen te zien in Het zonnetje in huis. In de populaire comedyserie zijn hij en Martine Bijl een gelukkig stel, tot zijn vader – senior dus – bij hen intrekt. Met zijn puberale fratsen zorgt hij voor onrust.

Straatrover

Zijn eerste rolletje had Johnny in 1979 in Grijpsta & De Gier en het lijk in de Haarlemmer Houttuinen. In deze misdaadfilm wil hij adjudant Grijpstra (Rijk de Gooijer) onder bedreiging van een mes beroven. Die is niet onder de indruk en knipt een veel grotere stiletto open; Johnny druipt af.

Advocaat

In 1988 speelde hij in de KRO-comedyserie Drie recht, één averecht, waarin hij als net afgestudeerde advocaat woonruimte huurt van een louche sportschoolhouder (Gerard Cox). Deze reeks was de voorloper van Vreemde praktijken (’89-’93).

Kraai

Met zo’n naam móest Johnny Kraaijkamp jr. de krasse stem van Dolf de Kraai in de tekenfilmserie Alfred Jodocus Kwak wel voor zijn rekening nemen.

Het hele artikel leest u in de Televizier van week 48. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Joost Aertssen.

Kijkje in de koninklijke keuken

Yvette van Boven kreeg voor ‘Oranje Van Boven: De keukens van de koningtot haar eigen verbazing een jaar lang toegang tot het Departement Hofmaarschalk. Die dienst is verantwoordelijk voor de ontvangsten van het koningspaar.

Twee keer per jaar mogen landgenoten uit alle lagen van de bevolking zich melden op Paleis Noordeinde. Ze zijn uitgenodigd voor een uitblinkerslunch, waarbij het koningspaar Nederlanders die een bijzondere prestatie hebben geleverd in het zonnetje zet. Het overkwam ook tv-kok Yvette van Boven. In 2021 stond ze op de gastenlijst omdat ze voor Home made basics Het Gouden Kookboek 2020 had gewonnen, de prijs voor het beste kookboek van het jaar. Tijdens de lunch keek ze haar ogen uit. “Ik vond het zo leuk om in het paleis te zijn en te zien hoe de tafel gedekt was, wat er op de borden lag en hoe de lakeien iedereen precies tegelijk bedienden. Het was fascinerend.”

Hoop geregel

Toen de indrukken een beetje gezakt waren, kwam er een idee opborrelen. Ze schreef een brief aan het Departement Hofmaarschalk – het onderdeel van de Dienst van het Koninklijk Huis dat verantwoordelijk voor de ontvangsten – waarin ze vroeg of ze voor een nieuw programma met een cameraploeg mocht meelopen met de dienst. “Tot mijn verbazing mochten de producent, de regisseur en ik langskomen. We hebben besproken wat we wilden gaan doen en ze zeiden nog ja ook. Het is een gesloten wereld en je kunt met zo’n tv-ploeg ook ontzettend in de weg staan. Daarom was het ook een hoop geregel om overal bij te kunnen zijn. En toen moesten we er ook nog een verhaallijn in zien te krijgen. Dat is allemaal gelukt.” Van Boven kijkt terug op een fantastische tijd. “Ik mocht overal meekijken en heb ook alles aangeraakt. Er ging een wereld voor me open. De mensen met wie ik meeliep waren ongelooflijk leuk. Het is een klein en hecht groepje, maar ze werken keihard. Ik voelde me er echt thuis. In het begin was ik nog heel netjes en zakelijk, maar dat veranderde al snel.”

Het hele interview leest u in de Televizier van week 47. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Wouter Luijken.

Leo Blokhuis: ‘Mijn verlanglijstje wordt steeds korter’

Tegen het eind van ieder jaar vertelt Leo Blokhuis mooie muziekverhalen, in ‘Top 2000 a gogo’ en in ‘Top 2000: The untold stories’.

Allereerst: hoe bepaal je welk interview in welk programma komt?

“We strikken de artiesten in eerste instantie voor Top 2000 a gogo. Als we een item hebben gemonteerd, is er vaak nog mooi materiaal over. Daar halen we dan een ‘untold story’ uit. Vorig jaar interviewde ik bijvoorbeeld Tom Odell over ‘Another love’; ik heb hem toen ook naar zijn prachtige nummer ‘Black friday’ gevraagd. Dat is dit jaar te zien in Top 2000: The untold stories. Het programma is een soort chique restverwerking.”

Op welke verhalen ga je de kijker deze winter trakteren?

“Ik ben voor Top 2000 a gogo onder meer op bezoek geweest bij Terence Trent d’Arby, al mocht ik die naam niet eens meer in zijn bijzijn noemen. Hij kreeg eind vorige eeuw het gevoel dat TTD meer een product was geworden dan zijn eigen naam en wilde zich daarvan losmaken. Hij heet nu Sananda Maitreya, een naam die hij in een openbaring tot zich heeft gekregen. Hij heeft er hartstikke mooi over verteld.”

Waarom wilde je hem interviewen?

“Ik was heel lang benieuwd naar zijn verhaal. Sterker nog: ik heb hem al in 2015 voor het eerst benaderd en nu is het eindelijk gelukt. Zo wordt mijn verlanglijstje steeds een beetje korter. Ook omdat er artiesten afvallen. Ik had heel graag David Bowie te pakken willen krijgen, maar dat is voor zijn dood in 2016 helaas niet gelukt.

Het hele interview leest u in de Televizier van week 47. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Richard Roosenboom.

Wendy van Dijk: ‘Dit werk geeft me een goed gevoel’

Wendy van Dijk is terug op de zaterdagavond. In ‘3 minutes of fame: It’s your lucky day’ geeft ze onbekend talent de kans om te schitteren.

Wat kunnen we verwachten van 3 minutes of fame?

“Het is een sympathiek, leuk zaterdagavondprogramma voor de hele familie. 3 minutes of fame: It’s your lucky day draait om kandidaten die goed kunnen zingen, maar daar door allerlei omstandigheden niets (meer) mee doen. Ze zijn opgegeven door familie of vrienden die hen toch een plek in the spotlights gunnen. Een van de coaches – Roxeanne Hazes, Sanne Hans, Jaap Reesema, Snelle, Mart Hoogkamer – overvalt hen met de vraag of ze mee willen doen. Zij helpen de deelnemers ook te schitteren tijdens het optreden van hun leven. Samen denken ze na over het nummer dat ze gaan zingen: willen ze begeleiding van een liveband, moeten er dansers bij of niet, wat trekken ze aan? We nemen kijkers mee in het hele traject, we laten het zien zoals het is. De kandidaten kunnen zichzelf blijven.”

Het is dus geen talentenjacht?

“Zeker niet. De meeste kandidaten hebben ook aangegeven dat ze niet aan een talentenjacht zouden meedoen. Ze durven het niet of ze vinden die wedstrijdvorm niet fijn, die competitie. Een vader van een kandidaat verwoordde het heel mooi: ‘Ieder heeft zijn eigen talent, ze hoeven daar niet mee te concurreren’. De deelnemers worden dus niet beoordeeld, er is er niet eentje de beste, er is geen prijs te winnen. De druk van dat optreden is bovendien al groot genoeg, het is superspannend voor ze.”

Hoe voelt het voor jou om nu weer volop in het voetlicht te staan? Je deed begin dit jaar een stap terug toen je dochter een zeldzame bloedziekte bleek te hebben.

“Dat is alleen maar fijn, ik zit weer vol in de draaidagen. Lizzy is genezen, dus ik kan van alles genieten. Het is rustig thuis, ik weet dat het goed zit. We hebben een superheftige periode achter de rug, we zijn door alle onzekerheid echt in de overlevingsstand gegaan. We hebben de schouders eronder gezet en probeerden van elke dag toch een goede dag te maken, ook die bijna vijf weken die we in een geïsoleerde kamer in het ziekenhuis doorbrachten. En we hebben de storm doorstaan, gelukkig.”

Het hele interview leest u in de Televizier van week 47. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Tijgerbloed.

Loretta Schrijver:‘The masked singer is een sprookje’

Net als vorige seizoenen is Loretta Schrijver het stralende middelpunt van het panel in ‘The masked singer’. De show is een welkome afleiding nu ze ziek is.

‘The masked singer’ bestaat nu vijf jaar en jij bent er van begin af aan bij. Sterker nog, je bood jezelf aan. Hoe ging dat?

“Voor het eerste seizoen werd ik gevraagd of ik een masked singer wilde zijn. Toen dat niet doorging, vroegen ze of ik een keertje in het panel wilde. Een keertje? Alleen als het voor altijd mocht. Een brutaal mens heeft de halve wereld! Ik vond het zo leuk, daar wilde ik bij horen.”

Wat maakt ‘The masked singer’ zo waanzinnig?

“Ik doe dit nu al vijf jaar en meteen vanaf het begin was het enig. Het is een vrij eenvoudig format: een stel BN’ers wordt in een pak gehesen en vervolgens moeten wij, de panelleden, raden wie erin zit. Dat is niet bepaald ingewikkeld. Al weet ik inmiddels dat het allesbehalve simpel is. Ik heb net weer een appje naar de makers gestuurd met ‘Jongens, jullie hebben jezelf overtroffen. Mooier dan dit kán gewoon niet.’ Maar dat kan blijkbaar wel, want ik stuur ze ongeveer elke week zo’n bericht. Het is een spektakel, met zulke mooie pakken waar bijzondere mensen uitkomen. Ik geniet van de wonderschone optredens en stemmen die tot in het diepst van mijn ziel doordringen. Van een schoonheid, niet normaal. Gisteravond gebeurde het weer dat ik zwaar ontroerd was. Ik was blij dat Gerard Joling eerst het woord nam, zodat ik mezelf kon herpakken. Het was zo overweldigend mooi. Ik ben een heel gelukkig mens dat ik hier bij mag zijn.”

En dan maar raden wie er in zo’n pak zit. Lukt dat nog als je zo geraakt bent? 

“Nee, absoluut niet. We hebben van die opschrijfboekjes en Carlo Boszhard zit naast me bijna wiskundige formules te noteren. We zijn nog niet eens klaar met het opnemen van de hele serie en hij heeft al vier boekjes volgeschreven. Ik amper twee, omdat ik de hele tijd werkelijk waar geen idee heb. Echt, we zijn het domste panel van Nederland.”

Het hele interview leest u in de Televizier van week 46. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Deborah Ligtenberg.

Piano met een bijzondere geschiedenis

Voor zijn eerste speelfilm verfilmde regisseur Malcolm Washington The piano lesson, het succesvolle toneelstuk van August Wilson. Het is een echt familieproject geworden: vader Denzel Washington trad op als producent en broer John David Washington speelt een hoofdrol. Het verhaal volgt de leden van de Afro-Amerikaanse familie Charles in het Pittsburgh van de jaren 30. Op een centrale plek in hun huis staat een piano waarin een tot slaaf gemaakte voorouder de familiegeschiedenis heeft gekerfd. Ook Samuel L. Jackson en Ray Fisher zitten in de cast, en zangeres Erykah Badu heeft een muzikale bijrol.
Vanaf 22 november op Netflix.

Meer film- en tv-nieuws lezen? Dit kan in de Televizier van week 46. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Kalien Blonden

30 uur lang quizzen met Rob Kamphues

Rob Kamphues is altijd in voor iets geks. En dus zei hij ‘ja’ tegen ‘De quizmarathon’. Dat hij misschien niet altijd even fris en scherp in beeld komt, maakt hem niet uit.

Wat voor programma is ‘De quizmarathon’?

“Een quiz van zestien afleveringen die we in zo’n 30 uur tijd opnemen. Het begint met achttien mensen die zijn verdeeld over twee teams van negen. Elke aflevering stemt het zwakste team iemand weg. Die persoon kiest vervolgens uit zijn eigen team een persoon waar tegen hij of zij het eindspel moet spelen. De verliezer van dit spel verlaat het programma. Uiteindelijk blijft er een winnaar over en die gaat met een mooi geldbedrag naar huis.”

Wat dacht je toen je van dit idee hoorde?

“Ik weet nog dat John de Mol het aan mij voorstelde en opperde het in één keer op te nemen. ‘Geweldig idee, maar niet met mij’, zei ik. Dat de kandidaten de weg een beetje kwijtraken vanwege de vermoeidheid, prima. Maar de presentator moet scherp blijven. Toch vonden we het allebei leuker dat de presentator aan het eind ook helemaal naar de vaantjes is.”

Waarom zei je ja?

“Ik ben altijd wel in voor iets geks. Zo heb ik ooit De 8 plagen gemaakt voor RTL. Daarin moest ik onmogelijke opdrachten uitvoeren, zoals 72 uur wakker blijven. Ze spoten met plantenspuiten water in mijn gezicht en zette mij ’s nachts in de achtbaan om maar niet in slaap te vallen. Dat was echt verschrikkelijk, ik heb er ook nog een halfjaar last van gehad. Daar zie ik nu wel tegenop, ook omdat ik het weekend na de opnames aan de bak moet bij Ziggo Sport.”

Het hele artikel leest u in de Televizier van week 46. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Wouter Luijken

Beau Schneider: ‘Arts spelen betekent enorm bluffen’

Beau Schneider speelt Milo Wouters, arts op de spoedeisende hulp van ‘Medisch Centrum West’. Hij wilde al langer een rol in een ziekenhuisserie.

Hoe ben je bij deze serie terechtgekomen?

“Toen ik in de wandelgangen opving dat Medisch Centrum West misschien een doorstart zou krijgen, heb ik meteen uitgezocht welke bureau daarmee bezig was en het opgebeld. Ik zei: ‘Als dit waar is, wil ik heel graag auditie doen’. Een paar maanden later werd ik gebeld.”

Was je zo’n fan van de oude serie?

“Nee, daar ben ik te jong voor. Maar ik wist dat het een groot succes was geweest en het leek me leuk om in een ziekenhuisserie te spelen. Bij ieder personage dat je neerzet, moet je bluffen: je moet iemand zijn die je níet bent. Maar nu, als arts, is de bluf nog veel groter: ik moet uitstralen dat ik een opleiding van tien jaar achter de rug heb en heel veel ervaring heb. Een te gekke uitdaging!”

Hoe heb je je voorbereid?

“Door onder meer naar een documentaire over het OLVG West in Amsterdam te kijken. Ik wilde zien hoe echte artsen hun werk doen. Hoe praat je met een terminaal zieke patiënt, hoe stel je iemand gerust die in paniek is? De energie van een arts: die wilde ik me eigen maken. Mijn personage Milo leeft voor zijn werk en wil graag de controle houden. Daardoor kan hij wat afstandelijk overkomen. Maar hij is eigenlijk heel erg gevoelig. Door iets wat hem vroeger overkomen is, ontstaan er langzamerhand deukjes en barstjes in zijn persoonlijkheid.”

Het hele interview leest u in de Televizier van week 45. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Kalien Blonden

Terug in ’t Gooi

Tien jaar na hun afscheid is er een nieuw seizoen van ‘Gooische vrouwen’. Wie keren er terug? En wie zijn er nieuw?


Cheryl Morero (Linda de Mol)

Haar huwelijk met de joviale volkszanger Martin Morero bracht haar van Amsterdam naar ’t Gooi. Na al die jaren heeft Cheryl nu dan eindelijk genoeg van zijn overspelige gedrag: ze stuurt aan op een scheiding.

Anouk Verschuur (Susan Visser)

Anouk is een flamboyante kunstenares. Nonchalant, onconventioneel, losbandig: een echte mannenverslinder. Ondanks haar onafhankelijke houding hunkert ze naar liefde. De relatie met haar dochter Vlinder is ingewikkeld.

Claire van Kampen (Tjitske Reidinga)

Claire is perfectionistisch. Dat voert ze door in haar werk als advocaat, maar ook in haar kledingstijl en haar huis: alles is tot in de puntjes verzorgd. Als er iets misgaat in haar privéleven, is ze uiterst kwetsbaar.

Het hele artikel leest u in de Televizier van week 45. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Pauline Teunissen.

Back to top