‘De Top 2000 quiz’ is de opening van het Top 2000-seizoen. Wat is volgens muziekkenner Leo Blokhuis de aantrekkingskracht van eindejaarslijsten en hoe maakt hij ze zelf? ‘’De Top 2000′ suddert in nostalgie.’

In 1999 was de Top 2000 voor het eerst te horen op NPO Radio 2. Dat was oorspronkelijk bedoeld als eenmalig evenement, maar ruim 25 jaar later is het uitgegroeid tot een vaste traditie. De grote hoeveelheid radio- en tv-programma’s over en rond de ‘Lijst der lijsten’ laat zien hoe populair de Top 2000 inmiddels is. Muziekkenner en ‘mister Top 2000’ Leo Blokhuis geniet er vooral van dat mensen in die week zoveel over muziek praten. “Over de nieuwe platen in de lijst en over wat er gesneuveld is. Of over dat ‘Bohemian rhapsody’ weer op 1 staat.”

Magische vakantie

Voor het succes van de Top 2000 heeft hij meerdere verklaringen. “Veel mensen vinden het fijn als dingen geordend zijn. Dat wist Willem van Kooten al toen hij in 1965 de Top 40 naar Nederland haalde. Daarnaast kijken mensen in december graag terug; op het afgelopen jaar en op hun leven. We horen vaak dat luisteraars nummers kiezen die een mijlpaal in hun bestaan markeren. De plaat die de openingsdans was op hun bruiloft, een zomerhit die doet denken aan die ene magische vakantie: de Top 2000 suddert echt in nostalgie.”

Schriftje met lijstjes

Leo levert zelf ook ieder jaar een lijst met zijn favorieten aan. Hij kiest er bewust voor om daarop geen nummers te zetten die aan belangrijke momenten in zijn leven doen denken. “Die heb ik natuurlijk wel. Bijvoorbeeld ‘Because’ van The Beatles. Dat had ik op een cassettebandje aanstaan toen ik naar de geboorte van mijn zoon reed. Zo’n nummer zet ik dus juist niet op mijn lijst: dat wil ik liever voor mezelf houden.”

Het hele artikel leest u in de Televizier van week 47. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Maarten van der Meer

In ‘Scam alert: Trap er niet in!’ laten Ellie Lust en Daniël Verlaan zien welke digitale gevaren er zijn. Zes tips van techjournalist Verlaan, die twee jaar geleden zelf slachtoffer werd van cybercriminelen

Gebruik een creditcard

Internetfraude kan iedereen overkomen. Zelfs techjournalist Daniël Verlaan werd twee jaar geleden slachtoffer. “Ik bestelde online een mooi zoutpotje. Korte tijd later haalden cybercriminelen mijn hele creditcardrekening leeg. Gelukkig kostte me dat niets, want creditcardmaatschappijen betalen dat terug. Dat is echt een goede tip voor wie een webshop niet helemaal vertrouwt: betaal met een creditcard. Zo’n kaart kost wat, maar daar staat tegenover dat het veel makkelijker is om je geld terug te krijgen als je wordt opgelicht.”

Updates zijn belangrijk

Verlaan benadrukt hoe belangrijk het is updates te installeren voor het besturingssysteem en de programma’s (apps) op telefoons of computers. Liefst wekelijks, maar anders minimaal maandelijks. “Superbelangrijk. Ik snap dat mensen het vervelend vinden dat apps er na een update soms anders uitzien of nieuwe functies hebben waar ze niet op zitten te wachten. De updates doen meer dan dat: ze dichten softwaregaten die criminelen kunnen gebruiken om in te breken in je apparaten. Wie ze niet downloadt, is echt een makkelijke prooi.”

Gebruik je telefoon

In tegenstelling tot wat veel mensen denken, is een smartphone veiliger dan een laptop of gewone computer. “Telefoons met de nieuwste software zijn hartstikke veilig, echt waar. Met name voor bankzaken of andere belangrijke dingen raad ik aan een smartphone te gebruiken. “

Dit en meer leest u in de Televizier van week 47. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Maarten van der Meer

Tineke Schouten (71) staat al 45 jaar met plezier op de planken. Dat houdt haar jong. Ze ziet dan ook geen reden om te stoppen, vertelt ze in Volle zalen en aan Televizier.

Tineke Schouten groeide op als de dochter van een supermarkteigenaar in Utrecht. Zij koos niet voor het vakkenvullen, maar vulde als cabaretière volle zalen en zit al 45 jaar in het vak. Inmiddels is ze 71 jaar en druk bezig met haar 28ste theatershow die de veelzeggende titel Femme vitaal heeft en vanaf 20 november in de theaters staat. Een titel die door iemand anders gesuggereerd werd, en waar ze niet direct enthousiast over was. “Een rottitel.” Niet eens omdat hij verwijst naar een femme fatale, een mannenverslindster die ze nooit geweest is. Maar wel omdat mensen het zo goed bij haar vonden passen omdat ze zo fris en jeugdig op het podium staat. “Ja maar zij zien niet hoe ik opsta ’s morgens. En nu ga ik de zeventig in. En ik kan ook wel een pessimist zijn. Wat staat me nog te wachten? Wat is mijn toekomst? Ik vond zo’n titel een beetje de goden verzoeken.”

Wijze lessen

Tegelijkertijd zag Schouten ook wel de vele mogelijkheden om enorm de draak te steken met alles wat bij ouder worden hoort. Met het ochtendprogramma Nederland in beweging en zangeressen op leeftijd zoals Nena en Cher. En uiteraard komt haar typetje Bianca van Gleuvendal langs die bang is dat ze geen leuke dates meer kan vinden.

Tussen de typetjes en de grappen door is de cabaretière persoonlijker dan ooit. “Ik stop er tegenwoordig meer van mezelf in dan vroeger. De eerste twintig jaar ging het echt om die lach. Ik vond het altijd maar raar, die artiesten die hun trauma’s op het toneel verwerken. Daar zit de zaal toch niet op te wachten.” Maar de bezoekers bleken dat juist wel te waarderen en Schouten voelde zelf de laatste jaren ook steeds meer de behoefte om tussen alle gekkigheid door echt iets te vertellen. “Mensen gaan minder naar de kerk, dan kan ik ze af en toe een wijze les meegeven vanuit mijn eigen leven.”

Geraniums

In deze show gaan die wijze lessen vooral over het geheim van de eeuwige jeugd en hoe Schouten zelf vitaal blijft. Haar tip bestaat vooral uit bezig blijven. Ze wandelt zelf met haar twee honden door het bos, is vaak bezig in haar tuin en gaat graag op bezoek bij haar zeven kleinkinderen. “Ik moet dingen doen. Niet achter de geraniums gaan zitten. Die heb ik ook niet, ik ben heel slecht met planten. Elke dag gewoon opstaan en iets ondernemen. Vooral niet in huis blijven zitten. Dan voel ik me echt oud. Als ik alleen thuis ben, kan ik somberen over de wereld, het klimaat, over mezelf.” Schouten vergelijkt het leven met een taart. Elk stuk smaakt net wat minder dan het vorige en wordt droger en kruimeliger. “Het enige dat je nog kunt doen is wat nieuwe garnering toevoegen, een beetje slagroom op die oude taart. Dat doe je door bezig blijven, bezig blijven en nog eens bezig blijven.”

Dit en meer leest u in de Televizier van week 46. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Maarten van der Meer

Na een periode waarin ze bewust haar werk stillegde, acteert Wendy van Dijk in het tweede seizoen van ‘Medisch Centrum West’. Ze vond een gezonder evenwicht tussen werk, vrije tijd en haar gezin.

In het tweede seizoen van ‘Medisch Centrum West’ speel je bestuursvoorzitter Marleen Boshuizen. Het is je eerste acteerrol sinds 2018, toen ‘Moordvrouw’ stopte. Keek je hier erg naar uit?

“Een paar jaar geleden dacht ik al: ik zou heel graag weer willen acteren. Dus toen deze serie nieuw leven werd ingeblazen en John de Mol vroeg of ik mee wilde doen, was ik door het dolle heen. Maar toen werd mijn dochter ernstig ziek. Ik heb mijn werk ruim een jaar volledig stilgelegd om voor haar te kunnen zorgen. Gelukkig is ze na een intensieve behandeling weer helemaal beter. Ik ben ontzettend dankbaar dat we als gezin ons normale leven weer hebben kunnen oppakken. En ik was natuurlijk blij dat ik in het tweede seizoen van Medisch Centrum West alsnog kon aanhaken.”

Was het raar om na zo’n periode notabene in een ziekenhuisserie te spelen?

“Dat is een beetje the story of my life. Gek genoeg hebben grotere acteerrollen in mijn carrière vaak parallellen met mijn eigen leven. In In Oranje speelde ik bijvoorbeeld alleenstaande moeder Sylvia, op een moment dat ik zelf net ook een jonge alleenstaande moeder was. Daarna had ik in Alles is liefde de rol van Klaasje die haar vader verliest. Precies in de periode dat mijn eigen vader overleed. En toen kwam Medisch Centrum West… Ik dacht echt: dit meen je niet! Maar uiteindelijk speel ik een bestuursvoorzitter en geen moeder met kind, de rol heeft inhoudelijk niets met mijn ervaring te maken. In dat opzicht heb ik er dus helemaal geen last van gehad.”

Je legde tijdelijk je werk volledig neer. Hoe heb je dat ervaren?

“In het begin voelde het heel vreemd om helemaal uit de ratrace te stappen, ik heb me daar ook best even schuldig over gevoeld tegenover mijn werkgever. Want ik ben altijd zo’n werkpaard geweest. Altijd doorgaan, altijd leveren. Maar als je kind ziek is, ben je nergens anders mee bezig. Dan telt alleen haar herstel en dan ben ik enorm toegewijd en eindeloos geduldig.”

Het hele artikel leest u in de Televizier van week 46. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Ernest Marx.

Toen Mike en zijn Bee Gees-band meededen aan ‘The tribute: Battle of the bands’ hadden ze geen idee wat hen te wachten stond. Een paar maanden later stonden ze in de Ziggo Dome.

Sinds hun deelname aan The tribute: Battle of the bands staat het leven van zanger Mike Ott en zijn bandleden volledig op zijn kop. Hun groep Bee Gees Forever – inmiddels omgedoopt tot MainCourse – won vorig jaar de populaire talentenjacht van SBS 6. Voor ‘zingende stukadoor’ Mike ging daarna een langgekoesterde droom in vervulling: hij heeft van zijn hobby zijn beroep gemaakt.

“In de familie was ik de zesde generatie stukadoor,” vertelt Mike. “Mijn vader en mijn opa hebben me het vak geleerd. De laatste jaren werkte ik samen met mijn vader, maar daarnaast ben ik altijd met muziek bezig geweest.” Als zzp’er en muzikant kreeg hij van zijn vader alle ruimte om zijn droom na te jagen en auditie te doen of op te treden. “Daar ben ik hem nog steeds dankbaar voor.” Mike zat jarenlang onder meer in een partycoverband en deed losse caféoptredens waarbij hij op gitaar zangeressen begeleidde. “Sprokkelen noem ik dat. Bijna elke semiprofessionele muzikant zal dat herkennen.”

Vaak lege zalen

Een van de projecten waar hij vijf jaar geleden bij aansloot, was de tributeband Bee Gees Forever. “We deden gemiddeld zo’n tien optredens per jaar en meestal voor lege zalen. Er was nauwelijks interesse,” zegt Mike, die met zijn zuivere falsetstem de ‘Barry Gibb’ van de groep is. Maar alles veranderde radicaal na de winst van The tribute: Battle of the bands.

“We hadden ingeschat dat we door dat programma vast vaker geboekt zouden worden. We dachten: prachtig als we in plaats van tien zo’n vijftig à zestig shows per jaar kunnen doen. We hadden gezien dat Bouke, de winnaar van het jaar ervoor, erg veel succes had, maar dachten: daar komen we nooit bij in de buurt.” Niets bleek minder waar. “De winst zorgde voor een aardverschuiving. Sindsdien hebben we al 350 shows gespeeld. Bizar veel. We hebben al vijf keer in Ziggo Dome gestaan. Ongelooflijk. Het voelt bijna onecht, alsof het niet onszelf overkomt maar iemand anders.”

De zes leden van MainCourse zijn tegenwoordig gemiddeld vijf dagen per week samen op pad. Dat gaat ook onderling goed. Mike: “Wat ons uniek maakt, is dat er weinig ego’s in de groep zitten. Er is ruimte voor elkaars mening en emoties. Iedereen gunt elkaar alles en laat elkaar in zijn waarde. Daarnaast heeft iedereen een stevig werkethos en voelen we allemaal verantwoordelijkheid naar de anderen toe.”

Het hele artikel leest u in de Televizier van week 45. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Ernest Marx

Buddy Vedder (31) zit klaar voor het zevende seizoen van ‘The masked singer’. Ditmaal vormt hij samen met Monica Geuze een duo om de identiteit van de gekostumeerde prominenten te achterhalen.

Wat is er nieuw dit seizoen?

“The masked singer was al een grote show, maar het is de makers gelukt om nóg meer spektakel en afwisseling toe te voegen. Wat ik echt een aanwinst vind zijn de duokostuums. Vorig seizoen zagen we de Kameel al even, maar dat was pas het begin. De duo’s in de pakken hebben een band met elkaar, het is voor ons als panel extra uitdagend om die connectie te achterhalen.”

Loretta Schrijver stierf eerder dit jaar, hoe ga je daarmee om?

“Het is een gigantisch gemis: zowel de mens Loretta als haar unieke bijdrage aan het programma. De eerste dag dat ik naar de studio reed voelde beladen, het was de laatste plek waar ik haar gezien heb. Gelukkig hebben we een sterke redactie die voor de eerste aflevering een mooi eerbetoon heeft gemaakt met al haar hoogtepunten. In Loretta’s naam dragen wij de liefde uit die zij had voor al die schattige kostuums.”

Waarom is besloten haar niet te vervangen in het panel?

“Omdat Loretta sowieso onvervangbaar is. Ze is misschien niet fysiek aanwezig, maar wel voor altijd in ons hart. Dit seizoen werkt het panel wel iets anders: we spelen niet meer individueel, maar in duo’s. Monica Geuze en ik tegen Gerard Joling en Carlo Boszhard. Die dynamiek ontstond in de vorige reeks al een beetje omdat we naast elkaar zaten met Loretta in het midden. De combinatie jong versus oud pakt heel goed uit, ook omdat we alle vier onze eigen plus- en minpunten hebben.”

Het hele artikel leest u in de Televizier van week 45. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Jef Willemsen

Laat Kerst maar komen

Voor wie de feestdagen niet snel genoeg kunnen komen, heeft Netflix ieder jaar een aantal exclusieve nieuwe kerstfilms. In de aanloop naar Kerst is er wekelijks een romantische komedie om in de stemming te komen. In A Merry Little Ex-Mas speelt Alicia Silverstone de onlangs gescheiden Kate, die nog een laatste keer de feestdagen wil vieren met het hele gezin, voordat ze het huis in de verkoop zet. Ook haar ex Everett (Oliver Hudson) is uitgenodigd. Als die komt opdagen met zijn nieuwe, jonge en akelig perfecte vriendin ontaardt het zorgvuldig geplande samenzijn in chaos. Vanaf 12 november op Netflix.

Nederlands perspectief op terreur van de IRA

Eind jaren 80 brengt de Ierse paramilitaire organisatie IRA haar dodelijke activiteiten naar het Europese vasteland. Ook Limburg wordt het toneel van terreuraanslagen, waarbij naast Britse militairen ook toeristen en Nederlandse burgers omkomen. Vanuit het perspectief van twee vrouwen laat de Nederlandse thrillerserie The spectacular zien hoe de Limburgse politie jacht maakt op een IRA-cel. Rechercheur Jeanine Maes (Hadewych Minis) leidt het politieteam dat de daders op het spoor komt, maar de beruchte IRA-leider Fiona Hughes (Aoibhínn McGinnity) is haast ongrijpbaar. Een spannende serie over een schokkend maar onderbelicht hoofdstuk uit de recente geschiedenis.

De buurman is een beest

Aggie Wiggs was een succesvol auteur, maar sinds de dood van haar zoon leidt ze een teruggetrokken bestaan en komt er niets meer uit haar pen. Dan wordt het huis naast dat van haar gekocht door Nile Jarvis, een machtige onroerendgoedmagnaat die ooit de hoofdverdachte was in de verdwijning van zijn vrouw. Aggie besluit in het leven van haar nieuwe buurman te graven. Haar pogingen om de waarheid boven tafel te krijgen, zijn niet zonder gevaar. De hoofdrollen in de miniserie The beast in me zijn in goede handen bij Claire Danes (Homeland) en Matthew Rhys (The Americans). Vanaf 13 november op Netflix.

Dit en meer leest u in de Televizier van week 45. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Met het zevende seizoen borduurt ‘Gooische vrouwen’ luchtig voort op de mythe van het Gooi: villadorpen achter hoge hagen, glamour en smeuïge verhalen. Waar komt die reputatie eigenlijk vandaan?

Door het jarenlange succes van Gooische vrouwen is het Gooi voor miljoenen kijkers synoniem geworden voor riante oprijlanen, parelsnoeren, au pairs, witte wijn en niet te vergeten: een losse moraal en amoureuze escapades. Dit beeld is bij de seriestart in 2005 niet zomaar ontsproten aan het brein van bedenker en hoofdrolspeler Linda de Mol. Zij put uit anekdotes uit haar omgeving én uit een imago dat al decennia rond de streek hangt. Maar wie nu door de lommerrijke lanen van Blaricum of Laren rijdt, zou haast vergeten dat het Gooi eeuwenlang een arm boerengebied was.

De schrale zandgrond leverde de landbouw weinig op en de streek was lange tijd nauwelijks in trek. Dat veranderde aan het eind van de negentiende eeuw, toen de spoorlijn naar Amsterdam werd aangelegd. De betere bereikbaarheid trok stedelingen die buitenhuizen lieten bouwen en er ’s zomers kwamen uitblazen van hun stadse levens. Het boerenland werd langzaam een mozaïek van villadorpen en forensenplaatsen. De grote omwenteling kwam in de twintigste eeuw, toen de eerste omroepen zich in Hilversum vestigden. De stad kreeg studio’s en redactiebureaus en trok technici, journalisten, acteurs en presentatoren. Zo groeide het Gooi van boerenstreek uit tot mediacentrum van Nederland én broedplaats van beroemdheden.

Pikante verhalen

De levens van de beroemdheden en de andere happy few in het Gooi spraken tot de verbeelding en werden al snel voer voor pikante verhalen. Vandaar de bijnaam ‘Gooise matras’. Die term dook voor het eerst op in 1964, toen journalist Jan Vrijman hem gebruikte in een gedicht in het literaire tijdschrift Podium. Eerst verwees hij ironisch naar het bruisende nachtleven van de omroepstad en het geroddel over liefdesaffaires binnen de mediawereld. In de loop van de decennia groeide de term uit tot een mythisch symbool voor de vermenging van werk, roem en privé in Hilversum en omliggende villadorpen.

Lange tijd werd ‘Gooise matras’ met een knipoog gebruikt, maar de afgelopen jaren kreeg dit een donkere bijklank. De onthullingen over grensoverschrijdend gedrag in de tv-wereld, onder meer bij The voice of Holland (2022), maakten duidelijk dat de macht en status van het Hilversumse wereldje soms werden misbruikt. Wat ooit vooral een roddelachtige reputatie was, bleek ook een cultuur te verhullen waarin machtsmisbruik en seksuele intimidatie voorkwamen. Dat zette een bredere discussie in gang over de werkcultuur in Hilversum en gaf ‘Gooise matras’ een serieuzere, soms pijnlijke lading.

Het hele artikel leest u in de Televizier van week 44. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Ernest Marx

Zaterdag gaat het jubileumseizoen van ‘Wie is de Mol?’ van start. Natuurlijk met presentator Rik van de Westelaken, één van de veelzijdigste gezichten van de Nederlandse televisie.

Wat maakt het jubileumseizoen zo bijzonder?

“Bij dit seizoen speelt het verleden van het programma een grote rol; ik kreeg er wel een melancholisch gevoel bij. Het seizoen is gevuld met echo’s uit het verleden. Maar het is niet alleen nostalgie, het is ook gemaakt voor nieuwe kijkers. Bovenal is het zo bijzonder omdat het simpelweg Wie is de Mol? blijft: een prachtig programma vol mysterie, spanning en avontuur. In Portugal dit keer. Ik vind het eervol dat ik het nu al voor de negende keer mag presenteren.”

Wat is volgens jou de magie van dit programma?

“Veel mensen kijken graag naar een mysterie. We geven je een raadsel – en dan wil je weten hoe het zit. Bovendien nodigt het programma uit om mee te raden: kijkers delen actief hun theorieën over de Mol. Ze speculeren elk seizoen weer volop in de app, maar ook op sociale media. Het is prachtig om te zien hoeveel kijkers er elk jaar weer van genieten en hoe jong en oud er steeds opnieuw plezier beleven. Mensen kijken vaak samen; met vrienden of met het hele gezin. Echt leuk!”

Je werk is heel divers: van het presenteren van het ‘NOS Journaal’ en ‘EenVandaag’ tot het ‘Gouden Televizier-Ring Gala’ en ‘Pride Amsterdam’. Waar ben je het trotst op?

“Moeilijk om één ding te kiezen, maar ik ben dan toch vooral trots dat ik mijn eigen, unieke pad op ben gegaan. Ik ben iemand die niet in hokjes gestopt wil worden, misschien wel vanwege mijn geaardheid. Doordat ik mijn eigen koers heb gevaren, heb ik nu een heel bijzonder takenpakket dat goed bij me past: mijn persoonlijkheid bestaat ook uit meerdere aspecten. Ik ben niet alleen journalist, maar ook gewoon iemand die bijvoorbeeld dol is op boeken lezen. En naast journalistieke programma’s hou ik ook erg van heel andere programma’s. Dat maakt dat ik een hele rijke combinatie van mooie programma’s heb mogen maken en daar ben ik heel dankbaar voor.”

Het hele artikel leest u in de Televizier van week 44. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Lydia van der Weide

Presentatiecoach Simone van den Ende leerde grote namen als Linda de Mol, Carlo Boszhard en Chantal Janzen de kneepjes van het vak. In haar boek ‘Ook jij kunt presenteren’ deelt ze haar kennis.

Presentatiecoach Simone van den Ende is al meer dan dertig jaar een begrip in de televisiewereld. Ze leerde bekende Nederlanders als Linda de Mol, Chantal Janzen, Carlo Boszhard en Cornald Maas hoe ze zichzelf het beste kunnen presenteren. Volgens Van den Ende – geen familie van Joop van den Ende – komt alles in de basis neer op authenticiteit en verbinding maken. “Een goede presentator is een verbinder, iemand die op aantrekkelijke wijze een verhaal vertelt. Dat lukt het beste door zo dicht mogelijk bij jezelf te blijven.”

Dat is ook de les die ze Linda de Mol, haar allereerste cliënt, meegaf. “Linda presenteert, acteert, produceert, heeft een eigen blad… Maar haar grootste kracht ligt in haar vermogen contact te maken. Het kost haar geen enkele moeite om iedereen aardig, loyaal en sociaal te benaderen; van haar medewerkers tot het publiek in de studio.” Van den Ende leerde haar in 1990 kennen na een telefoontje van Linda’s broer John de Mol. Linda stond aan de vooravond van haar eerste grote tv-show Love letters en ze kon wel een coach gebruiken. Dat telefoongesprek leidde tot een samenwerking die vijftien jaar zou duren. “We hadden een klik. Waar zij was in de studio, was ik ook. We namen samen draaiboeken door, oefenden interviewvragen en herschreven de presentatieteksten tot ze echt bij Linda pasten.”

Dokter Jan

Bij Marc Klein Essink ging ze een stapje verder: “Hij was populair geworden als dokter Jan in Medisch Centrum West. Een charmante man, maar hij had totaal geen presentatie-ervaring toen hij in 1990 begon met de Staatsloterijshow, een avondvullend spelprogramma dat live werd uitgezonden. Vijf jaar lang rende ik tijdens de uitzendingen met hem de studio door om hem tussen de spellen door nog snel uit te leggen waar hij moest staan en lopen. Dat was een te gekke tijd.”

Inmiddels is Van den Ende allang niet meer bij elke draaidag van haar cliënten aanwezig. “Hooguit bij de eerste opname, verder analyseren we achteraf hoe het gegaan is. Dat is misschien ook een teken van de tijd: alles moet tegenwoordig veel sneller. Mijn vader maakte vroeger Spel zonder grenzen bij de NCRV. Het kwam geregeld voor dat hij voor één uitzending een hele week weg was. Tegenwoordig nemen ze van zulke shows twee afleveringen op een dag op.”

Het hele artikel leest u in de Televizier van week 44. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Jef Willemsen.