Linda de Mol: ‘In ’t Gooi maak ik bizarre dingen mee’

Linda de Mol is te zien in het lopende seizoen van ‘Briljante breinen’ en in een nieuw seizoen van ‘Miljoenenjacht’. Op welke manier heeft zij in haar programma’s een vinger in de pap?

Hoe ben je op het idee voor ‘Briljante breinen’ gekomen?

“Op Netflix kwam de Koreaanse show Physical: 100 langs, waarin heel fitte mensen de strijd met elkaar aangaan. Ik vond het fascinerend om te zien waartoe het lichaam in staat is. Toen dacht ik: het brein is natuurlijk ook tot grootse dingen in staat. Ik ging nadenken over een programma waarin de deelnemers extreem intelligent zijn, die zie je namelijk niet zoveel op televisie. Ik ben naar mijn broer John gegaan en die zag dit wel zitten. Vervolgens ben ik met de creatievelingen bij Talpa de spelvormen gaan bedenken.”

Is het verzinnen van een dramaserie een ander proces dan van een spelshow?

“Het is een andere tak van sport, maar het komt wel op hetzelfde neer: hoe ga ik dit leuke idee verder uitwerken? Divorce kwam voort uit mijn scheiding. Wildvreemde mensen kwamen plots hun scheidingsverhalen vertellen, ‘want ik begreep dit nu’. Ik hoorde zoveel anekdotes over exen, kinderen en aanverwante drama’s dat ik besefte: dit is gewoon een serie. Bij De familie Kruys haalde ik inspiratie bij mijn styliste. Zij werd verliefd op haar aannemer, dus daar kwamen twee totaal verschillende werelden bij elkaar.”

En ‘Gooische vrouwen’?

“Ik maak in het Gooi soms bizarre dingen mee. In een boetiek hoorde ik een klant ooit zeggen dat ze een peperdure blouse wel mooi vond, maar te klein. De verkoopster stelde voor dat de vrouw twéé blouses zou kopen, dan kon zij een baan uit de rug van de ene halen en in de andere naaien zodat deze zou passen. Ik dacht: deze vrouw gaat nu twee heel dure blouses kopen, omdat ze haar maat niet hebben. Dat is best idioot, toch?”

Het hele artikel leest u in de Televizier van week 37. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Jeroen Keijzer.