Een wonder
Wie de Gouden Televizier-Ring wint, is verzekerd van een plekje in de televisiehistorie. Terwijl u kunt stemmen voor de zestigste (!) verkiezing, duikt kenner Bert van der Veer in de geschiedenis van het gala.
Bij de radiowinkel Van Valkenberg op de Kinkerstraat in Amsterdam was het al om kwart voor acht een drukte van belang. In de etalage stond een televisietoestel opgesteld, klaar voor de eerste uitzending. Om acht uur doemde het testbeeld op. Een kwartier later verscheen het NTS-vlaggetje in beeld, wapperend met behulp van een kleine ventilator. De tune klonk, op de melodie van ‘O, kom er eens kijken’. Opwinding gonsde door de menigte. Het geluid uit het scherm drong nauwelijks door de winkelruit heen, de druk op het glas nam toe. Twee politieagenten vochten zich door de mensenmassa heen, wisten de deur te bereiken en glipten naar binnen. Een kleine minuut later ging het scherm op zwart. Uit veiligheidsoverwegingen was de elektriciteit van het tv-toestel gehaald en de openbare vertoning afgebroken. Het was 2 oktober 1951, Nederland had televisie.
Hoge vlucht
Het duurde even tot dit nieuwe wondermiddel een hoge vlucht nam. Toen het televisieaanbod massaal en gevarieerd genoeg was om prijzen uit te delen, waren we al tien jaar verder. In 1961 opende de Nipkowschijf het bal, de award van de tv-critici. Kunstgrepen van Leen Timp en Pierre Janssen had de primeur. Vanaf 1964 mocht het volk zich uitspreken. Nou, een deel van het volk. Tot 1996 konden namelijk alleen abonnees van televisiegids Televizier stemmen op hun favoriete programma’s en persoonlijkheden. De lezers knipten de bon uit de gids, stuurden die ingevuld op naar de redactie. Daar werden alle stemmen met de hand geteld. De eerste winnaar werd de (oorspronkelijk Engelse) comedyserie Stiefbeen en zoon. De makers wonnen de prijs in betrekkelijke stilte, want een gala was er toen nog niet. Het was een klein feestje tussen de bureaus op de redactie. Het vertrekpunt van televisiehistorie.